ล่าสุดอาทิดที่ผ่านมานี้ ผมมีอาการ รู้สึกโดดเดี่ยวดาย เหมือนกับไม่มีใครสนใจปัญหาของผม  ไม่มีที่พึ่งครับ เศร้าว่าทำไม เรื่องเเย่ๆต้องเกิดกับผม เเละหงุดหงิดมากเมื่อเสียเวลาฟรีๆหรือ ทำไรที่ไม่ได้ประโยชน์ครับ  ความรู้สึกมันเกินจะรับไหวครับ  อยู่ระหว่างไม่อยากเรียนหนักเเล้วทิ้งเลย  ติดสถาบันไหนก็ได้ เสี่ยงอนาคตเอา  อีกใจก็เสียดายถ้าทิ้งไป เรียนมาตั้งหลายปีเเล้วครั้บ อยากจะสู้อีกเเค่ไม่กี่เดือนที่จะถึงอะครับ ก่อนหน้านี้เดือนที่เเล้วมีอาการทำร้ายร่างกายตัวเอง จนได้รับบาดเจ็บครับ ยิ่งเวลาเหลือน้อย โดนกดดันก็จะทำไรไม่ได้ครับ เเละมันจะย่งเเย่นับวันๆครับ บางครั้งคิดว่าจายซะก็ดีเบื่อชีวิต  เเต่ในช่วงปกติของวันก็มีความสุข  ถ้าไม่ต้องมาเจอกับเรื่องผิดหวัง เครียดๆ กดดัน  เเบบนี้อะครับ  มีอาการเริ่มไม่อยากรับรู้อะไรเเล้วครับ    ผมต้องทำยังไงครับุณหมอ ToT ToT

ขอบคุณครับ 

เท่าที่อ่านจากที่คุณเขียน ผมว่าคุณเป็นคนเก่งทีเดียว แต่คุณกลับมองไม่เห็นความเก่งของตัวเองเลย คุณมองแต่เป้าหมายข้างหน้า มองแต่ว่าตนเองต้องได้เรียนสถาบันดี ๆ เท่านั้นชีวิตจึงจะประสบความสำเร็จ เป้าหมายที่คุณตั้งไว้มันเป็นเป้าหมายระยะยาวซึ่งก็ดีที่คุณมีเป้าหมายของชีวิตที่ชัดเจน แต่คุณต้องไม่ลืมว่าการเดินทางไกลมันต้องการทั้งกำลังกายและกำลังใจ ความงดงามของดอกไม้ที่อยู่ระหว่างทางมันจะช่วยทำให้คุณมีกำลังใจที่จะเดินทางต่อไป การที่คุณมุ่งเป้าหมายข้างหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายมันทำให้คุณเครียดแน่นอน และความเครียดนั่นแหละจะย้อนกลับมาบั่นทอนศักยภาพของคุณเหมือนอย่างที่คุณกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้

ทางหมื่นลี้ยังไงคุณก็ต้องเดินผ่านทีละลี้ ทำไมไม่มองว่าแต่ละลี้ที่คุณเดินผ่านมันมีอะไรงดงามปรากฏให้เห็นบ้าง มองความสำเร็จที่เกิดขึ้นในทุกก้าวย่างของคุณ แล้วคุณจะมีความสุขกับการเดินทางไกลครั้งนี้

อีกเรื่องที่ผมอยากตั้งคำถามกับคุณ นั่นคือสถาบันการศึกษามีผลต่อความสำเร็จในชีวิตคนเราจริงหรือ ผมมองว่าไม่ใช่นะ เพราะต่อให้คุณจบสถาบันที่คนมองว่าโก้หรูแต่คุณเป็นคนขี้เกียจ ไม่แสวงหาความรู้ใหม่ ๆ ให้กับตัวเอง คุณจะประสบความสำเร็จในชีวิตได้อย่างไร ตรงกันข้าม คนที่จบสถาบันโนเนมแต่ขยันใฝ่รู้กลับเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตมีตัวอย่างให้เห็นมากมาย ผมว่าถ้าคุณไม่ยึดติดกับสถาบันชีวิตคุณจะเครียดน้อยลงนะครับ

นพ.อุดม เพชรสังหาร

ขอบคุณมากครับคุณหมอ

ส่วนเรื่องที่ผมกลัวรูนี่ผมต้องทำอย่างไรดีครับ

การจัดการกับความกลัวที่ดีที่สุดก็คือการเผชิญหน้ากับสิ่งที่เรากลัวจนเกิดความเคยชินและหายกลัว ในกรณีของคุณคุณกลัวอะไรที่มันเป็นรู คุณก็ต้องสัมผัสกับอะไรที่มันมีรูบ่อย ๆ จากรูที่ตื้น ๆ จนถึงรูที่มันลึกมาก ๆ แต่ระหว่างที่คุณเผชิญหน้ากับรูขนาดต่าง ๆ คุณจะรู้สึกกลัว คุณต้องฝึกควบคุมความกลัวโดยการหายใจเข้าออกช้า ๆ ลึก ๆ เพื่อให้ความกลัวมันลดลง

ลองฝึกตัวเองตามนี้นะครับ

• 1. ฝึกหายใจเข้าออกช้า ๆ ลึก ๆ ให้ได้นาน ๆ
• 2. เมื่อควบคุมลมหายใจได้ดีแล้ว เริ่มหาวัตถุที่มีรูมาพิจารณา ตอนแรกเอาที่มันรูตื้น ๆ ก่อน ดูและสัมผัสมัน ถ้ามีความรู้สึกกลัวเกิดขึ้นอย่าถอยเด็ดขาด ให้ใช้วิธีการหายใจเข้าออกช้า ๆ ลึก ๆ เป็นวิธีสู้กับความกลัว ทำแบบนี้กับวัตถุที่มีรูนั้นบ่อย ๆ จนรู้สึกว่าเมื่อสัมผัสมันแล้วไม่มีความกลัวเกิดขึ้นกับคุณอีก
• 3. เปลี่ยนวัตถุใหม่ที่มีรูลึกกว่าเดิม ทำตามข้อ 1 และ 2 จนไม่รู้สึกกลัว แล้วเปลี่ยนวัตถุที่มีรู้ลึกมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกว่าคุณจะรู้สึกไม่กลัวรูอีกต่อไป

แรก ๆ คุณอาจจะรู้สึกว่ามันยาก แต่ถ้าคุณประสบความสำเร็จจากวัตถุชิ้นแรกที่มีรูแล้ว ขั้นต่อไปมันจะง่ายขึ้น

เป็นกำลังใจให้นะครับ

นพ.อุดม เพชรสังหาร