อาการที่คนไข้กำลังเป็นอยู่คือ "อาการของคนที่รู้สึกว่าตนเองกำลังเผชิญหน้าอยู่กับความเจ็บป่วยร้ายแรงและคุกคามต่อการมีชีวิตอยู่ของเขา"

แม้โรคที่เป็นอยู่จะไม่ร้ายแรงถึงขั้นเสียชีวิต แต่สำหรับผู้ป่วยแล้ว เขาคิดว่ามันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ผู้ป่วยเหล่านี้จะมีอาการท้อแท้ อยากตาย ไม่ร่วมมือ ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป อารมณ์เสียง่าย เรียกร้องโน่นนี่ หงุดหงิดกับคนรอบข้าง

ทั้งหมดเป็นเพราะเขากลัวครับ และอาการที่แสดงออกมามันคือการพยายามบอกคนอื่นว่าเขากลัวตาย อยากให้เราช่วย อยากให้เรา "เข้าใจสภาพที่เขากำลังเผชิญอยู่" แต่วิธีการสื่อสารของเขามันทำให้คนรอบข้างนอกจากจะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพยายามบอกแล้ว ยังพลอยหงุดหงิดไปด้วยอีกต่างหาก

นี่คือธรรมชาติของคนที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้ากับความตายทุกคน(แม้ในความเป็นจริงโรคที่เป็นอยู่อาจจะไม่ร้ายแรงขนาดนั้นก็ตาม) และอาการแบบนี้ก็จะสลับไปสลับมา บางวันก็ดูดี สงบ ยอมรับความจริงได้ แต่สักพักอาจกลับมากราดเกรี้ยว ตัดพ้อต่อว่า น้อยใจ อยากตาย ไม่ร่วมมือได้อีก อาการทั้งหมดจะดีขึ้นเมื่อเขาสามารถยอมรับสภาพการเจ็บป่วยของตัวเองได้

ถ้ามองให้ดีเขาน่าสงสารมากทีเดียว เพราะใครก็ตามที่กำลังอยู่ในสภาวะแบบนี้มันทุกข์ทรมานมากเลย เขาอยากให้เราช่วย ถ้าเราสามารถทำใจยอมรับความจริงของเขาในเรื่องนี้ได้ใจเราจะสงบครับ แล้วอาการเครียดของเราจะค่อย ๆ ลดลง

สิ่งที่ต้องทำคือ "ทำใจของเราให้ยอมรับสภาพของเขาให้ได้ก่อน" เขาทุกข์มากเกินกว่าที่เราจะไปหงุดหงิดกับเขา

เมื่อเราทำใจยอมรับสิ่งที่เขากำลังเป็นได้แล้ว สิ่งที่ต้องทำต่อไปก็คือ "การรับฟังสิ่งที่เขาพูดระบายออกมาโดยไม่ต้องไปโต้แย้งหรืออธิบายอะไร" บอกเขาว่าเรารู้ว่าเขากลัว แต่เราก็จะอยู่ข้าง ๆ เขาเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น การทำแบบนี้จะทำให้เขารู้สึกว่า "มีใครบางคนเข้าใจความรู้สึกของเขา" และมันจะทำให้เขาสงบลงได้ครับ แต่อยากที่บอกตั้งแต่แรกแล้วว่าวันถัดไปอาการหงุดหงิดของเขาอาจจะกลับมาอีกได้ ถ้าเราสงบและยอมรับอาการของเขา เขาจะรู้สึกอุ่นใจและอาการหงุดหงิดของเขาจะค่อย ๆ ลดลง

ส่วนอาการเจ็บป่วยของเขานั้นไม่ว่าจะเป็นโรคเลือดหรือมะเร็ง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณหมอเขาเถอะครับ เพราะถึงเราจะอธิบายยังไงเขาก็ไม่รับฟังหรอก อธิบายมาก ๆ เขาอาจพาลเข้าใจผิดว่าเราหลอกเขาอีกจะยิ่งไปกันใหญ่ บอกกับเขาเพียงว่าเรื่องนี้คุณหมอดูแลอยู่ไว้ใจคุณหมอเถอะ

เอาใจช่วยนะครับ

นพ.อุดม เพชรสังหาร