คุณกำลังตอบโต้คนอื่นด้วย "การเล่นงานตัวเอง" โดยหวังจะให้ "พวกเขาได้รับความอับอายและเจ็บปวด" กับสิ่งที่พวกเขาได้ทำลงไปกับคุณ แต่การณ์กลับไม่เป็นเช่นนั้น คุณต่างหากที่เสียหายและเจ็บปวด โดยที่พวกเขาอาจไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้

ถึงเวลาที่จะต้องเปลี่ยนแปลงแล้วกระมังครับ

"เราจะปรี๊ดง่ายเวลาที่ใครมาโยนความผิดให้เรา จะให้เรายอมรับเรายอมไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากทะเลาะด้วย"
นี่คือสิ่งที่สะท้อนความรู้สึก "อะไรก็กู กูไม่มีอะไรดีสักอย่างเลยหรือไร" ที่อยู่ในใจคุณตลอดมา มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับคุณตั้งแต่เด็กๆ เป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดและฝังใจ ความรู้สึกนี้สั่นคลอนความภาคภูมิใจในตัวเองของคุณอย่างรุนแรง และทำให้คุณเกิดคำถามอยู่ในใจลึกๆ ว่า "หรือฉันมันไม่ดีจริงๆ" อยู่ตลอด

ด้วยเหตุนี้เมื่อมีใครทำอะไรที่ไปสะกิดคำถาม "หรือฉันมันไม่ดีจริงๆ" เข้าคราวใด คุณจึงปรี๊ดแตกได้ง่ายๆ เพราะมันไปย้ำเตือนถึงความเจ็บปวดที่คุณพยายามลืม แล้วคุณก็จะตอบโต้ด้วย "การเล่นงานตัวเอง" นั่นก็คือการลาออกจากงาน โดยคิดว่าวิธีนี้จะทำให้พวกเขาเสียหายและอับอาย เพราะพวกเขากำลัง "ทำร้ายคนที่มีฝีมืออย่างคุณ"

คุณกำลัง "ติดกับ" อยู่กับอดีตที่เจ็บปวด เพราะคุณรู้สึกว่า คุณพ่อคุณแม่ไม่ได้มองว่าคุณมีดี
ความรู้สึกนี้มันทำให้คุณตีความต่อว่า "พ่อแม่ไม่รักฉัน"
ด้วยความน้อยใจ คุณก็จะตอบโต้ท่านด้วยการประชดว่า "ใช่ก็หนูมันคนไม่มีอะไรดีนี่"
ความรู้สึกและวิธีการที่คุณใช้ตอบโต้พ่อแม่นั้น ตอนนี้คุณกำลังนำมาใช้กับชีวิตการทำงานของคุณ

คุณอาจจะโชคร้าย ที่พ่อแม่ใช้วิธีที่ดูเหมือนไม่อบอุ่นเอาซะเลยในการอบรมสั่งสอนคุณ จนทำให้คุณรู้สึกว่าพ่อแม่ไม่รัก
แต่ถ้ามองอีกมุม มันก็เป็นความปรารถนาดีของท่านที่อยากให้ลูกเป็นคนที่ "มีดีติดตัว"(ตามความเข้าใจของท่าน) บังเอิญว่าวิธีที่ท่านใช้มันกลับสร้างความเจ็บปวดให้คุณ โดยที่ท่านเองก็ไม่รู้ตัว
สิ่งที่ท่านทำลงไปจึงเป็นความปรารถนาดีที่เกิดจาก "ความรักลูก" ไม่ใช่เพราะ "ความเกลียดชังลูก"

ถึงเวลาที่จะให้อภัยท่านได้หรือยังครับ

การที่คุณหางานใหม่ได้ง่ายๆ มันเป็นข้อบ่งชี้ว่า "คุณมีดี" ในตัวคุณเองอย่างเต็มเปี่ยม แต่พอใครตั้งคำถามในผลงานของคุณ(ซึ่งเป็นเรื่องปรกติในการทำงานของทุกองค์กร) มันดันไปสะกิดปม "ฉันไม่มีอะไรดี พ่อแม่จึงไม่รักฉัน" ที่คุณพยายามลืมมาตลอด คุณก็เลย "ปรี๊ด"

นั่นคือปมในอดีตครับ ตอนนี้คุณโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

นายแพทย์อุดม เพชรสังหาร

อื่ม..ถ้าเป็นหมอดู ดิฉันคงตอบว่า แม่นมาก เพราะเพิ่งทะเลาะกับแม่มาสดๆเมื่อเช้านี้เอง แม่ว่า "มิงมันนรกส่งมาเกิด" ดิฉันพูดตอบโต้แค่ไม่กี่คำ โดยมาก ก็พูดว่า "ใช่ก็หนูมันคนไม่มีอะไรดีนี่" ที่บอกว่าหางานง่ายเพราะ ดิฉันไม่เลือกงาน และคิดว่า ไม่เลือกงานไม่ยากจน แต่คงจะยากจนเพราะออกจากงานบ่อย....วันที่ดิฉันเขียนใบลาออก ดิฉันน่าจะดีใจที่ตัวเองไปพ้นจากที่นั่นได้สักทีแต่  เรากลับเศร้า อยากร้องให้ ไปประกันสังคม เค้าลิตรายนามบริษัทที่เคยไปทำมาให้ฟัง สะท้อนใจ ไม่มีที่ใหนที่ทำงานได้นาน  นานสุดๆแล้ว 3 ปี ตลอด3ปี โดนหัวหน้าด่า ติเตียนสารพัด จนเราท้อ เคยไปพูดกับหัวหน้าตรงๆ ให้ย้ายเราไปซะ แล้วหาคนที่ดีกว่าเถอะ แต่หัวหน้าไม่ย้ายเราไปใหนและก็ทำตัวเหมือนเดิม เหมือนขังเราไว้ให้อยู่กับความทุกข์  เราไม่อยากถูกขัง แต่ขังตัวเองอยู่ในห้องแทน ไม่อยากพูดกับใครไม่อยากเจอใคร เวลาเล่าให้พ่อแม่ฟัง "เรามันเข้ากับคนอื่นไม่ได้"  "ใครด่าใครติอะไรไม่ได้ "  ผิดอีก ไม่อยากโดนด่าตลอดชีวิตแล้วบอกว่ารัก ไม่ชอบซาดิส.....

เราจะบอกพ่อบอกแม่อย่างไงให้เบาลงบาง

ความอดทนกับความเก็บกดต่างกันตรงใหนค่ะ

พรุ่งนี้ต้องไปทำงานที่ใหม่ .....จะเป็นแบบเดิมหรือเปล่าหนอ.........

ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณครับ ไม่มีใครอยากโดนตำหนิหรอก เพราะ "มันเจ็บ" ใครไม่เคยโดนไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บยังไง การระบายความอัดอั้นตันใจออกมา(โดยไม่ต้องไปด่าใคร) ช่วยให้ใจเราโล่งขึ้น ระบายออกมาเถอะครับ

และเมื่อใจมันโล่งขึ้นลองกลับมาทบทวนสิ่งที่เขาติเตียนดูอีกที บางทีสิ่งที่เขา "ติเตียนสารพัด" มันอาจมีอะไรดีๆ อยู่ก็ได้ เราอาจมีข้อบกพร่องตามที่เขาว่าจริงๆ แต่ตอนนั้นมัน "ปรี๊ด" เสียแล้ว เลยมองไม่เห็นข้อดีๆ ที่ซ่อนอยู่ โลกนี้ไม่มีใครเปอร์เฟ็คร้อยเปอร์เซ็นต์ การที่คนอื่นเป็นกระจกสะท้อนให้เราเห็นจุดอ่อนของตัวเอง มันช่วยให้เรารู้ตัวและสามารถหาทางแก้ไขจุดอ่อนของเราได้ครับ

แต่คุณเป็นคนที่ค่อนข้างไวกับคำตำหนิ ต้องเตือนตัวเองให้ได้ในข้อนี้ เพราะมันเป็นจุดที่จะทำให้คุณ "ปรี๊ด" และปฏิเสธข้อแนะนำทั้งหลายของคนอื่นโดยทันที การเตือนตัวเอง การนึกถึงเจตนาในทางบวกของคนที่ตำหนิเรา จะช่วยให้คุณรับฟังคำตำหนิจากคนอื่นได้มากขึ้นครับ

อีกเรื่องที่อยากแนะนำคือ "ค้นหาข้อดีของตัวเอง และจดบันทึกเอาไว้" แล้วอ่านมันบ่อยๆ พยายามหาทางพัฒนาข้อดีของตัวเองให้มันแข็งแรงมากขึ้น คนเราเติบโตจากข้อดีครับ และมันยังเป็นกำลังใจให้เราสู้กับชีวิตได้เป็นอย่างดีอีกด้วย คราวนี้ผมเห็นข้อดีของคุณเพิ่มขึ้นอีกข้อครับ นั่นคือ "คุณไม่เลือกงาน" คนที่จะประสบความสำเร็จในชีวิตคือคนหนักเอาเบาสู้ครับ

ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เคยมองข้อดีของตัวเองเลย

พรุ่งนี้จะเจออะไรที่ร้ายๆ อีกไหมหนอที่คุณรำพึงออกมา ผมว่าอย่าไปกังวลกับมันเลยครับ เพราะไม่มีใครคาดการณ์อนาคตได้หรอก แต่ถ้าเราทำดีที่สุดแล้วอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแหละครับ ทางออกก็คือเผชิญหน้ากับมันด้วยความมั่นคงและมีสติ ทำทุกอย่างเต็มความสามารถที่มีอยู่

ในเรื่องที่คุณกังวลว่าจะบอกพ่อกับแม่ให้เบาๆ ลงได้อย่างไรนั้น ผมเสนอทางออก 2 ประการครับ

1. ลองมองว่านั่นไม่ใช่คำตำหนิ แต่เป็นความหวังดี แต่บังเอิญว่าวิธีแสดงความหวังดีของท่านทั้งสองเป็นวิธีที่คุณไม่แฮปปี้เอาซะเลย ปล่อยท่านเถอะครับ คนเราไม่มีใครเปอร์เฟ็คเต็มร้อยครับ การไปต่อล้อต่อเถียงรังแต่จะเกิดการปะทะทางอารมณ์ตามมา
2. แต่คุณสามารถบอกท่านได้ว่า คุณรู้ว่าท่านหวังดีแต่วิธีแบบนี้มันทำให้คุณเจ็บ น้อยใจ คุณอยากได้สิ่งที่เป็นกำลังใจจากท่านบ้าง

ลองพิจารณาสิ่งที่ผมเล่ามาดูนะครับ ผมจะยังไม่ตอบคำถามเรื่องอดทนกับเก็บกด เพราะอยากให้คุณได้พิจารณาประเด็นเหล่านี้เสียก่อน

นายแพทย์อุดม เพชรสังหาร

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ....ลองนำไปใช้ดู

ส่วนเรื่องความอดทนกับเก็บกดนั้น ....คือมักมีคนบอกเราว่าเราต้องมีความอดทน แต่ความอดทนของคนเราบางครั้งมีจำกัดถ้าเรามองอะไรในด้านดี...ลองหาข้อดีของมัน ก็คงไม่ต้องเก็บกด หรืออดทนอย่างมาก..ใช่หรือเปล่าค่ะ

"อดทน" และ "เก็บกด" ต่างกันตรงที่สภาวะของ "ความคิด" และ "อารมณ์" ที่อยู่เบื้องหลังครับ
"อดทน" มักจะไม่มีอารมณ์หรือความคิดที่หนักๆ เข้ามายุ่ง แต่ "เก็บกด" มันจะมี "ความคิด" และ "อารมณ์" บางอย่างเข้ามาเกี่ยวข้องเสมอ

ในกรณีของคุณ คุณกำลัง "กด" ความคิดที่ว่า "ตัวเองไม่มีดี" เอาไว้ เพราะความคิดนี้มันทำให้คุณรู้สึกแย่
เมื่อใดก็ตามที่มีใครมาสะกิดความคิดนี้ให้โผล่ขึ้นมา คุณจึงโกรธและตอบโต้ด้วยการประชดทั้งด้วยคำพูด(ใช่ก็หนูมันไม่ดี) และการกระทำ(ลาออกจากงาน)

การแก้ปมนี้คงไม่ใช่ว่าจะเก็บกดไว้หรือปล่อยมันออกมาดี แต่ต้องไปที่การมองตัวเองใหม่ว่า "ฉันก็มีดีเหมือนกัน" เพราะถ้าคุณมองตัวเองด้วยมุมมองใหม่นี้ได้ คุณก็ไม่มีความจำเป็นต้องทนหรือเก็บกดอีกต่อไป

นายแพทย์อุดม เพชรสังหาร