เรื่องที่เราฝังใจมันลืมยากครับ โดยเฉพาะเรื่องที่เรารู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่ผิดไม่ควรทำ วิธีที่จะทำให้เราสบายใจขึ้นและมีความรู้สึกกับเรื่องนี้น้อยลงก็คือ "การระบายออกมา" หาใครสักคนที่คุณไว้ใจ เล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟังโดยละเอียดว่าคุณทำอะไรลงไปบ้างในตอนนั้น เพราะอะไรคุณถึงทำ ทำแล้วคุณรู้สึกอย่างไร ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่คุณได้ทำลงไป ทั้งหมดนี้จะทำให้อารมณ์ของคุณที่ติดอยู่กับเรื่องนี้ลดความเข้มข้นลง และคุณจะคิดถึงเรื่องนี้ด้วยความรู้สึกที่เครียดหรือไม่สบายใจน้อยลง แต่การที่จะให้ลืมเรื่องทั้งหมดไปนั้นคงต้องใช้เวลา

หรือถ้าคุณไม่มีใครที่ไว้วางใจได้ เขียนมาเล่าให้ผมฟังก็ได้ ผมยินดีรับฟังเรื่องราวของคุณถ้าคุณสะดวกใจที่จะเล่าให้ผมฟัง

นพ.อุดม เพชรสังหาร

คือว่าตอนนั้นที่ผมอายุ4ขวบผมชอบจับอวัยเพศตัวเองแบบคล้ายๆการช่วยตัวเองอะครับแต่ตอนนั้นผมแค่กำๆ แล้วผมก็รู้สึกมันสนุกดีผมเลยทำอีกจนคนครูเห็นและเพื่อนๆเห็นจนผมโดนว่า ตอนนั้นผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกำลังทำอะไรผมแค่รู้สึกว่ามันสนุกดีแค่นั้นเองครับ จนผมพึ่งมารู้ตัวตอน8ขวบว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำผมเลยนึกถึงมันตลอดเลยครับ

แต่ผมพึ่งมาคิดมากเรื่องนี้เมื่อปีนี่ครับ

ที่คุณจำเรื่องนี้ไม่ลืมก็เพราะคุณรู้สึกว่าคุณได้ทำความผิดจนถูกครูและเพื่อนตำหนิ มันฝังใจคุณมาตลอด

ร่างกายเป็นของเราครับ การที่เราจะจับต้องร่างกายของเราไม่ว่าจะส่วนไหน ๆ เป็นสิทธิ์ของเรา ย่อมทำได้และไม่ใช่ความผิด เว้นเสียแต่ว่าการจับต้องร่างกายของเรานั้นได้ก่อให้เกิดความเดือดร้อนรำคาญแก่ผู้อื่นนั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ในกรณีของคุณเรื่องมันเกิดตอนคุณอายุ 4 ขวบ ในเด็กอายุ 4 ขวบการสำรวจร่างกายตนเองเป็นธรรมชาติของเด็กวัยนี้ครับ เด็กคนอื่น ๆ ก็ทำไม่ใช่เฉพาะคุณ เพียงแต่ว่าในกรณีของคุณคุณทำแล้วบังเอิญคนอื่นมาเห็นคุณก็เลยโดนตำหนิ ก็แค่นั้นเอง มันไม่ใช่ความผิดที่ร้ายแรงอะไร การเล่นอวัยวะเพศของตนเองไม่ใช่ความผิด แต่การเล่นให้คนอื่นเห็นสังคมมองว่ามันไม่เหมาะ ครูถึงได้เตือนคุณและผมคิดว่าครูก็คงแค่เตือนคุณเท่านั้นเขาไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านี้หรอก เพราะครูอนุบาลทุกคนเรียนจิตวิทยาเด็กมา เขารู้จักธรรมชาติของเด็กดีครับ

นพ.อุดม เพชรสังหาร

มีอีกอย่างครับคุณหมอ ผมชอบให้เพื่อนมาเล่นอวัยเพศผมด้วย ซึ่งอันนี้เป็นสิ่งที่ผมรู้สึกว่ามันเป็นตราบาปชีวิตผมเลย ตอนที่ผม4ขวบ

ที่ผมให้เพื่อนผมทำให้ก็เพราะว่าตอนนั้นผมคิดว่ามันสนุกดีครับแล้วเพื่อนผมมันก็คงไม่รู้ด้วยมั้งครับ

แล้วที่ผมมองว่ามันเป็นตราบาปชีวิตของผมก็เพราะว่าตามหลักความเชื่อของผมแล้วเราไม่ควรให้คนอื่นมาดูหรือจับอวัยเพศของเราครับผมเลยเครียดมาก

เด็กอายุ 4 ขวบ กับเด็กอายุ 8 ขวบ วุฒิภาวะต่างกันครับ เด็กอายุ 4 ขวบยังไม่รู้หรอกว่าอะไรถูกผิด ควรไม่ควร การกระทำของเด็กวัยนี้โดยเฉพาะอย่างในกรณีของคุณไม่มีใครเขามองว่าเป็นความผิดหรอกครับ เพราะเด็กยังไม่รู้ว่ามันผิด
ส่วนเด็กอายุ 8 ขวบนั้นเรียนชั้นประถมแล้ว ได้เรียนรู้กฎระเบียบ ขนบธรรมเนียม ค่านิยมของสังคมบ้างแล้ว ถ้าทำแบบที่คุณว่าอันนี้ไม่เหมาะแน่

แต่ตอนนี้คุณกำลังไล่จับอดีตของตัวเอง แล้วตรวจสอบว่าตัวเองเคยทำอะไรไว้บ้าง จากนั้นคุณก็เอาบรรทัดฐานในปัจจุบันของคุณซึ่งอายุ 16 ปีแล้ว ไปพิพากษาอดีตของคุณเอง คุณเหนื่อยแน่ครับแบบนี้ อดีตมันก็คืออดีต จะผิดหรือถูกยังไงคุณก็ย้อนกลับไปแก้ไขมันไม่ได้ ปล่อยให้มันอยู่อย่างนั้นแหละจะผิดหรือถูกก็ช่างมัน โฟกัสตัวเองให้อยู่กับปัจจุบัน ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด แล้วความเครียดกับอดีตมันจะค่อย ๆ ลดลงเอง

นพ.อุดม เพชรสังหาร