19 กุมภาพันธ์ 2561 14:40:32 #1

สวัสดีค่ะ ครั้งที่แล้วเคยเข้ามาสอบถามเกี่่ยวกับภาวะความจำเสื่อมเนื่องจากต้องการข้อมูลไปเขียนหนังสือ

แต่ครั้งนี้ เป็นเรื่องจริงของหนูเองคะหมอ

ไม่เข้าใจตัวเองค่ะ ว่าเป็นอะไรกันแน่

ย้อนไปตั้งแต่เด็กๆเลยนะคะ พ่อของหนูเป็นคนขี้กลัวเขาจะสุดทุกทาง คือรักสุดๆ ห่วงๆ คือกลัวว่าหนูจะเป็นอันตราย กลัวนู้นนี่ ขี่จักรยานก็ไม่ให้ขี่เพราะกลัวรถจะชน ขอเรียนว่ายน้ำไม่ให้เพราะกลัวจมน้ำ (ช่วงนั้นมีข่าวเด็กจมน้ำตายตอนเรียนพอดี แต่ขอหลายๆปี สุดท้ายก็ยอมค่ะ) ขอไปข้างนอกกับเพื่อนไม่ให้ไป (ตอนกลางวัน ประมาณมัธยมแล้ว) ไม่ยอมให้ไปกลับโรงเรียนเอง ไม่ให้หัดขับรถ ไม่ให้โดยสารทางเรือ เคยถามว่าทำไมถึงไม่มีน้องให้พ่อตอบว่าแบ่งความรักให้ 2 คนไม่ได้ พ่อจะเป็นคนเสียงดังอารมณ์ฉุนเฉียว ไม่ค่อยฟังใคร เชื่อในความคิดของตัวเอง อาจเป็นเพราะตอนเด็กเขาอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครคอยให้คำปรึกษาก็ได้ค่ะเพราะพ่อถูกส่งมาเรียน ส่วนย่ากับปู่อยู่ต่างจังหวัด ส่วนแม่จะไม่ค่อยพูดจะเก็บเงียบเก็บไว้คนเดียว

มาที่ตัวหนูนะคะ เป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนค่ะ พอสนิทกับเพื่อนผู้ชายคนนึง ก็มีเพื่อนๆล้อว่าเราไปชอบเขา (ตอนป.4) ทั้งๆที่เราไม่ได้คิดอะไร คิดแค่เพื่อนที่อายุมากกว่า เหมือนพี่ชายก็ว่าได้ แต่ด้วยความที่โดนล้อหนักมาก เขาคนนั้นจากที่สนิทกับเรา พูดหน้าห้องเสียงดังว่า ต่อให้โลกนี้เหลือผู้หญิงคนเดียวก็ไม่มีวันเอาหรอก หนูก็ตะโกนตอบกลัไปว่าเออ ก็ไม่เอาเหมือนกัน ในใจตอนนั้นสั่นไปหมดค่ะ นั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราพูดกัน หลังจากนั้น เขากลับมองเราเป็นอากาศและตั้งแต่วันนั้นก็ไม่พูดกับเราอีกเลย (ปัจจุบันเสียไปแล้ว ครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกันคือป.4 วันนั้นที่โดนล้อเราทะเลาะกัน) เขาไม่มองเรามองข้ามหัวเราไป ไม่พูด ไม่ตอบเหมือนรู้ว่ามีเราแต่ไม่เห็น อึดอัดมาก ปวดใจมาก เราเป็นคนเดียวเท่านั้นที่ไม่มีตัวตนในสายตาเขา ไม่นาน จบป.6หนูก็ย้ายโรงเรียน กับที่บ้านจะมีครอบครัวของย่าอีกคนคือย่ามีน้องสาวอีกคนนึงคะตอนเด็กหนูก็จะไปบ้านย่าคนน้องบ่อยๆ. จะมีอาผู้หญิงเขาเคยสอนภาษาอังกฤษให้ แต่หนูไม่รู้เรื่อง เขาว่าๆโง่ มันจุกค่ะหน้าชาตั้งแต่วันนั้ก็ไม่ค่อยไปบ้านนั้นอีก

เรียนมัธยม ใช้ชีวิตปกติ มีเพื่อนบ้างแต่ก็ไม่ค่อยมีใครให้ความสนใจ กับที่บ้านเราจะอยู่กับคอมพิวเตอร์ซะส่วนใหญ่ เพราะลูกคนเดียว จะชอบมีคำพูดที่สำหรับหนูรับไม่ได้อยู่หลายครั้ง เราให้ความสำคัญกับคำพูด ความรู้สึกมากๆ ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเพราะรู้สึกว่าเราไม่ได้มีดี หน้าตาไม่ดี เรียนไม่ค่อยดี รูปร่างไม่ดี ความฝันที่อยากเป็นคือ นักร้อง นักแสดงค่ะ เคยบอกพ่อกับแม่ว่าอยากเป็นนะ เขากลับบอกว่าคนอาชีพนี้จะตกนรกเพราะต้องโกหกทุกๆวัน เขาค่อนข้างธรรมะสุดโต่ง แต่สำหรับหนู กลับคิดว่าถ้าเป็นนักแสดง นักร้องต้องได้ขึ้นสวรรค์สิเพราะสร้างความสุข คอยสะท้อนสิ่งต่างๆ นี่ก็คือทัศนคติที่มองคนละมุม แม่เคยบอกว่าโง่แบบนี้เป็นดาราไม่ได้หรอก พ่อชอบว่าเวลาดูละครว่าไปดูพวกมันได้เงินมั้ยมีแต่จะเสียเงิน ไม่ได้ประโยชน์ แต่จริงๆหนูดูละครไม่เคยดูเพื่อความสนุกแค่อย่างเดียว หนูศึกษาว่าเขาแสดงยังไง สอนอะไร สื่ออะไรมากกว่า

เคยเรียนคหกรรมครั้งแรกให้แกะสลักพริก คือใช้มีกรีดให้เป็นเส้นแล้วมันจะม้วนเป็นดอกไม้ ครั้งแรกไม่สวยเอาซะเลย เพราะไม่เคย ไม่ชินมือ เคยแต่วาดรูปช่วงนั้น อาจรย์ที่สอนหยิบมันขึ้นมาแล้วพูดขึ้นกลางห้องว่าแค่นี้ยังทำไม่ได้ ชีวิตแกก็เป็นได้แค่สาวโรงงานเท่านั้นแหละ โกรธค่ะ โกรธที่เขาพูดแบบนั้น ต่อหน้าเพื่อนทุกคนในห้อง แต่ไม่มีใครขำเรานะ (หนูไม่ได้ดูถูกสาวโรงงานนะ) จำค่ะ เลยทำให้เราไม่ชอบอาจารย์คนนี้ไปโดยปริยาย วันนึง แฟลตตำรวจที่อยู่หน้าโรงเรียนมีคนจะโดดตึกตาย เรามองเขานิ่งเลย มันเหมือนภวังค์อะไรซักอย่างแล้วคิดในใจว่า ถ้าเราไปอยู่ตรงนั้น จะมีใครเป็นห่วงเรามั้ยนะ มันมาวูบนึง แล้วก็หายไป ม.3 โรงเรียนเดิม มีอาจารย์คณิตศาสตร์ด่าค่ะ เราไม่ชอบวิชานี้เป็นทุนเดิม เขาด่าว่า ตอนแม่พวกเธอท้องกินหญ้าแทนกินข้าวหรือไง อันนี้ด่าแบบเหมารวมทั้งห้อง โกรธมา เกลียดคณิตศาสตร์หนักกว่าเดิมและไม่เปิดใจให้มันไปเลย อันนี้แวดล้อมในโรงเรียนค่ะ
ส่วนทางบ้าน ไม่เคยปรึกษาอะไรได้เลย ถามอะไรไปสุดท้ายเราเองจะโดนว่ากลับมา เรากลับกลายเป็นที่ปรึกษาแทนในบางครั้งปัญหาของผู้ใหญ่เข้ามาในหัวเครียดค่ะ ทำอะไรไม่ได้ โดนถามนู้นนี่บ่อยๆ เราพูดให้พ่อกับแม่สบายใจ แต่ปัญหาของเขากลับตกค้างในหัวเรา เครียดและกังวล คำพูดแรงๆอีกคำสำหรับหนูคือวันนั้นแกะสลักสบู่วันแม่ อยู่ แล้วพ่อเดินเข้ามาบอกว่าทำอะไรไร้สาระ แล้วก็ไป น้ำตาร่วงตรงนั้น เลิกแกะไปเลิก ไม่ส่งอาจารย์ ไม่ให้แม่แล้ว และเกลียดคำๆไปเลยทุกครั้งที่ได้ยินจะร้องไห้ และเสียใจมากๆพอโตขึ้นมา อยู่ก็เหมือนจะติดยาพารามันคิดไปเองว่าต้องกิน กินทุกวันคือไม่กินจะปวดหัวมาก หรือใช้ความคิดแค่นิดเดียวก็จะปวดหัวมาก 1ปีค่ะที่กินอยู่แบบนั้นจนสุดท้ายพยายามไม่กินแต่ผลคือปวดหัวมากนอนกุมหัวอยู่กับพื้นเหมือนจะระเบิดออกมา ปวดจนหลับไปเพราะสุดท้ายก็กินยาก็ไม่หาย

เคยไปต่างจังหวัดกับพ่อแม่เขาบอกว่าจะค้าง1คืน พอถึงวันกลับเขาไม่กลับและยังบอกว่าจะค้างอีกคืน ตอนนั้นโกรธมากสุดๆ หายใจแรงมากหน้าตาน้ำเสียงไปหมดเลยหนูรู้ตัวว่าไม่ดีแน่ เลยหนีเข้าห้องน้ำไป สิ่งที่ทำให้เย็นลงคือเสียงน้ำไหล และการกำมือแน่นๆให้เล็บมันจิกไปที่ฝ่ามือ และทุบไปที่กำแพง บางครั้งก็กำหัวตัวเองจิกผมตัวเอง
พอขึ้นปวช.มีรุ่นพี่ปี3โทรมาหาค่ะ เขาโทรมาทุกวัน ซึ่งเราเข้าใจนะว่าเขาอาจจะโทรผิดคนก็ได้ แต่ด้วยความที่คุยถูกคอเลยคุยยาว มีวันนึงมีโอกาสได้เจอกันจังๆหนูนั่งอยู่ในโรงอาหาร เขาเดินลงมาจากบันไดพอเขาเห็นเราก็ถอยๆหลังแล้วกลับขึ้นไปเลย และแน่นอนหนูรู้สึกแย่กับตัวเองมากที่สุดในชีวิต ความรู้สึกมีแต่คำถามเราน่าเกลียดหรอ เราไม่มีค่าใช่มั้ย เรามันไม่ได้ดูดีใช่มั้ย เรามันอ้วน มันไม่สวย แล้ววันนั้นเขาก็ไม่โทรมา หายไปไม่กี่วันเขาโทรมาขอโทษที่วันนั้นทำแบบนั้นเขาบอกว่าไม่รุ้จะทำตัวยังไงเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าเป็นเรา เราก็ได้แต่ขอบคุณเขาที่โทรกลับมา แล้วมันก็เป็นครั้งสุดท้ายที่โทรมา

พอผ่านไปได้ไม่เท่าเพื่อนที่เราชอบเขาก็โทรมาหาอีกคุยด้วยทุกวัน มานั่งใกล้ๆ มาเล่นมาคุย พาไปหาแม่ที่รพ.ก็ไป กลับบ้านด้วยกัน เพื่อนทุกคนคิดว่าเราคบกันแต่จริงไม่คะคุยกันเฉยๆไม่มีสถานะอะไร มีอยู่วันนั้นแฟนเขาทักมาหาเรา (เคยคุยกับแฟนเขามาบ้างก่อนหน้านี้ ใจหนูไม่เคยคิดจะแย่เขามาอยู่แล้ว เราคุยเหมือนเพื่อนคนนึง) เขาบอกว่าาท้องแต่ไม่ให้เราบอกให้เราสัญญา วันนั้นหนูอยากบอกมากแต่ว่ารับปากแล้วว่าจะไม่พูดก็ไม่พูดค่ะ คืนนั้นแฟนเขาทักมาอีกว่าทำไมไม่บอกกะจะลองใจว่าช่วยผู้หญิงด้วยกันมั้ย กลายเป็นผิดไปอีก แล้วเราก็ขึ้นสเตตัสว่าอยากหายไปจากตรงนี้ เขา(เพื่อนผู้ชายคนนั้น)ก็ทักมาเลยว่าเออไปตายที่ไหนก็ไปเกลียด หนูงงมากและเสียใจมากที่อยู่ก็กลายเป็นแบบนี้เขาไม่คุยไม่สนใจทำงานกลุ่มก็ไมพูดไม่อะไรจนทนไม่ได้หนูก็พูดไปว่า จะไม่คุยอะไรกันเลยใช่มั้ยแล้วจะทำงานได้ยังไง สุดท้ายเขาออกจากลุ่ม แต่ก็ยังอยุ่ห้องเดียวกัน ผ่านไปซักพักหนูมีแฟนเป็นเพื่อนในห้องนี่ละซึ่งจำเขาไม่ได้เลยว่าอยู่ห้องเดียวกัน จบปวช.โรงเรียนพาไปเที่ยวแล้วพวกผู้ชายต้องนอนรวมต้องแย่งกันอาบน้ำ หนูก็เลยบอกทุกนคนว่ามาอาบที่ห้องได้เพราะห้องว่าง เขาก็มาค่ะชอบมองหน้าเหมือนมีอะไรแต่ไม่พูดอะไร แล้วก็พอขึ้นปวสก็ย้ายสาขาไปเลย

พอไปทำงานก็จะสนิทกับน้องคนนึงและพี่อีก2คน(ผู้หญิง) กับน้องแค่เรามองตาก็รู้ใจ แล้วก็มีเพื่อนอีกคนที่เราอยากสนิทด้วยมาก (ผู้ชาย)ทุกอยากก็ดีมีวันนึงทำให้หนูได้สนิทกับเพื่อนคนนั้น กลับบ้านด้วยกัน เล่นกันถึงเนื้อถึงตัว กินข้าวกินน้ำด้วยกันแบบไม่คิดอะไร เรารุ้สึกว่าอยู่ใกล้เขาแล้วสบายใจมีความสุขและปลอดภัย แต่ก็ด้วยความสนิทพี่ๆในฝ่ายจะมองๆแซวๆกันตลอด เรากับเขารู้นะว่าโดนจับตามองและโดนแซวแต่หนูไม่คิดอะไรเลยก็ปกติทุกอย่าง เวลาเขาไม่มาเราก็จะไลน์ไปถามว่าไม่มาหรอ เขาก็จะบอกว่าวันนี้ลากิจนะ. วันนี้ปวดหัวเพิ่งตื่นบ้างให้ลาให้หน่อย ทุกคนก็จะรู้กันว่าถ้าคนนี้มาสายให้มาถามหนูเพราะเขาบอกตลอด ไม่นานก็มีพนง.ใหม่เข้ามาหนูสนิทกับเขานะเป็นผู้หญิง ส่วนกับพี่มีคนนึงต้องย้ายไปสาขาอื่นแล้วความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น เพื่อนผู้หญิงกับผู้ชายเริ่มสนิทกันมากขึ้นสิ่งที่เห็นก็คือเห็นตัวเองซ้อนทับเพื่อนผู้หญิงคนนั้น. มันก็เสียใจ มันโหว่ง.ๆเพราะเขาไม่มาคุยกะเราเหมือนเดิม กับน้องและพี่ที่เหลืออีกคนก็แปลกไปอยู่ๆก็มาบอกว่าเราไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ เช้ามาน้องก็พูดในทำนองเดียวกัน คือหนูรับได้นะที่เขาเตือนแต่ว่าหลังจากนั้นเขา2คนก็ออกห่างจากหนู กับคนพี่ยังคุยกันบ้างแต่กับตน้องไม่พูดด้วยเลย เสียใจมากที่สุดไม่เคยเผื่อใจตรงนี้เลยว่า2คนนี้กับน้องและพี่ที่เรารักมากจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ และก่อนหน้าที่เขาจะเปลี่ยนไปหนูเคยปรึกษากับพี่คนนี้เรื่องเพื่อนผู้ชายว่าเขาเปลี่ยนไปนะ เราไม่อยากเสียเขาไป คือไม่อยากรู้สึกแบบเก่าอีกคือไม่อยากรู้สึกถึงสถานะที่มันเปลี่ยนแปลงไป ช่วงนั้นเครียดมากกินอะไรไม่ได้เลยหอบหนักมาก หัวใจสั่นและเต้นแรงตลอด กินข้าวไม่ลงกินแล้วหายใจไม่ออกอาเจียนตลอดเป็นแบบนี้เดือนนึง ประกอบกับเพื่อนผู้ชายก็เย็นชาใส่ปกติเวลาสวนกันจะตีมือกันจับมือกันตลอดแต่ช่วงนั้นเขามองข้ามหัวเราไปเลย ความรู้สึกมันกลับมาค่ะเหมือนเพื่อนคนนั้นทำยิ่งเสียใจหนักมากไปอีก เรากลับรู้สึกเหมือนว่าเขาไปรับรู้อะไรบางอย่างมา อย่างกับว่าพี่คนนั้นเอาไปพูดต่อแล้วทำให้คนเข้าใจว่าเราชอบเพื่อนคนนี้

ช่วงนั้นทำโอกลับดึกเขาบายทุกคนยกเว้นเรา คุยกับทุกคนยกเว้นเรา เล่นกับทุกคนยกเว้นเรา ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่เป็น1เดือนที่ยาวนานและเจ็บปวดคนที่เรารัก 3คนที่ไม่เคยเผื่อใจว่าเขาจะเปลี่ยนไป เขาเปลี่ยไปมาก และคืนนึงเพื่อนผู้ชายขับรถไปส่งพี่ในฝ่ายใช้รถพี่เขานั้นแหละขับไป แล้วตัวเขาก็ลงก่อนถึงบ้านพี่เขา เราเป็นห่วงนะเพราะมันดึกมากๆวันนั้นแล้วล้านเขาไกลสุดเลย หนูเลยทักไลน์ไปถามว่าถึงบ้านยังเป็นไงบ้างประมาณ4ทุ่มได้ เขาตอบกลับมาแค่"แล้ว"คำเดียว เช้ามาพี่ผู้หญิงอีกคนมาบ่นกับหนูค่ะว่าเพื่อนผู้ชายคนนี้ส่งไลน์ไปหารัวๆ เรียกชื่อซ้ำๆบอกถึงแล้วนะ ๆ พี่เขาเอาให้ดู 4ทุ่มเหมือนกันค่ะเวลาเดียวกันเลย หน้าชาใจหวิวมาก มีวันนึงทำโอหนูรอให้ทุกคนกลับออกไปก่อนพอเพื่อนคนนั้นหันหลังไปได้ไม่ไกลกลั้นไม่ไหวอีกแล้วร้องไห้ตรงโต๊ะทำงานตรงนั้นฟุบอยู่ตรงนั้น ทุกทีจะไปร้องคนเดียวในห้องน้ำแต่คืนนั้นไม่ไหวจริงๆ วันต่อมาพักเที่ยงเราก็ไม่กินอะไรกินได้แต่น้ำ เพื่อนผู้หญิงเห็นเราดูแย่มากๆเลยขอคุยด้วย เขาถามว่าเราเป็นอะไรเราบอกไปว่าเสียใจทุกคนรู้ค่ะว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ไม่มีใครพูดและไม่รุ้เหตุผล และบอกเขาไปที่เสียใจอีกอย่างคือเพื่อนผู้ชายคนนี้ที่เราคิดว่าเขาจะช่วยเราได้ก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน เพื่อนผู้หญิงบอกว่าน้อยใจใช่มั้ยจะไปบอกให้และเคยบอกไปแล้วว่าเราอาจจะน้อยใจแต่คำตอบคือว่าเราต้องการอะไรจากเขามากขึ้นหรือป่าวเลยมองว่าเขาเปลี่ยนไป เสียใจมากจริงๆ พอกลับเข้าไปในห้องเดินสวนกับเพื่อนผู้ชายคนนี้ครั้งแรกในรอบ1เดือนที่เขาตั้งใจจะพูดกับหนูเลย เขาถามว่าได้กินข้าวบ้างยัง หนูตอบไปเบาๆว่ายัง เขาตอบกลับมาว่าข้าวก็ไม่กินจะอยู่ยังไงวะและแตะมาที่ไหล่เบาๆ หัวใจหนูฟูมาก ดีใจมาน้ำตามันเอ่อออกมาตรงนั้น มันทำให้เรายิ้มได้อีกครั้ง. เย็นวันนั้นหนูตัดสินใจไลน์ไปถามเพื่อนผู้ชายแบบสุดจะกลั้นแล้ว ประมาณว่า ไม่รู้ว่าจะคิดยังไงไม่รู้ว่าจะรำคาญเรามั้ยแต่เขาคือคนเดียวที่เราต้องการจะคุยด้วยในตอนนั้น เขาตอบกลับมาทันที เขาบอกว่าเขารู้นะว่าเกิดอะไรขึ้น. และสำหรับตัวเขาไม่มีอะไร เขาบอกหนูมาว่าอะไรที่เขาบอกแล้วเรารู้สึกว่ามันจริงก็ให้ปรับ. อันไหนที่มันไม่ใช่ก็ให้พยายามอธิบาย คนทำงานด้วยกันมันต้องมีปัญหาอยู่แล้ว แต่ขึ้นอยู่กับว่าเราจะมองในมุมไหนเท่านั้นเอง แล้วเขาก็ถามว้าจะคุยกับน้องมั้ยเดี๋ยวจะไปคุยเป็นเพื่อน หนูก็ตกลงไป. แต่สุดท้ายหนูไลน์ไปบอกเขาว่าไม่เป็นไรไม่คุยดีกว่า ช่างมันไม่ต้องคุยแล้ว เขาก็ถามย่ำนะว่าคิดดีแล้วหรอแน่ใจนะ. เขาก็บอกว่าแล้วแต่เรา แล้วความสัมพันธ์หนูกับน้องก็ห่างกันไปกลายเป็นคนที่แค่รู้จักกันผ่านๆ กับเพื่อนผู้ชายก็มาคุยเล่นปกติแต่ไม่เหมือนเดิม พยายามบอกตัวเองเสมอว่าแค่นี้ก็ดีที่สุดแล้ว มันดีแล้วถึงแม้ว่าเมื่อก่อนจะดีกว่านี้ก็ตาม. และเรื่องที่ทำให้ช็อคไปอีกคือรู้ว่าเพื่อนผู้ชายกับเพื่อนผู้หญิงที่หนูสนิทแอบบคบกันทั้งๆที่ต่างคนต่างมีแฟนแล้ว. คือสงสัยมานานแล้วเพราะจะเห็นอะไรที่มันดูมากไปเสมอๆ คนที่เรารัก2คนนี้ทำผิด เราเสียใจ ที่เสียใจมากกว่าคือเขาคบกันเราเรื่องที่เราเคยปรึกษากับเพื่อนผู้หญิงละ แล้วเรื่องที่เราเคยคุยกัย ไม่ถูกเอาไปเล่าสู่กันฟังแล้วเหรอ ตอนนั้นรู้สึกไว้ใจใครไม่ได้เลยนอกจากตัวเอง อยากลาออกมากที่สุดแต่ทำไม่ได้ เวลาผ่านไปเราทำงานไปวันๆ ใจไม่อยู่กับที่นี่แล้ว ระหว่างนั้นกับทางบ้านก็ปกติไม่มีอะไรพิเศษแต่วันนั้นที่หนูหอบทั้งที่บอกทั้งพ่อและแม่ว่าหอบนะหายใจไม่ได้เขาก็ไม่ได้สนใจพ่อบอกว่าอย่าไปคิดมันก็เพราะว่าคิดถึงเป็น หอบจนจะขาดใจ กว่าเขาจะมาหา พ่นยาจนมันเริ่มเบาลงเพลียหลับไป ในใจโดดเดี่ยวมาก รู้เสมอว่าตัวเองไม่มีประโยชน์ ไร้ค่า เกิดมาทำไม ถ้าหายไปจากตรงนี้ทุกคนจะดีขึ้นมั้ย และไม่นานก็มีเรื่องาต่อกย้ำหัวใจเข้าไปอีก หนูท้อง คือไม่รู้ตัวหรอกว่าท้องค่ะ( เพราะประจำเดือนก็มาไม่เคยปกติ บางทีมา1เดือนหายไป2เดือนหรือเดือนเว้นเดือน) แค่รู้สึกมึนๆงงๆตอนเวลา หัวมันเบลอๆ เคยจะตกน้ำเพราะเวียนหัวด้วยค่ะ 2เดือนที่มึนๆ หลังๆเริ่มอาเจียน แบบมีแต่น้ำเพราะข้าวไม่ได้ยินไม่อยากกินเลย อยากกินแต่น้ำหวานทั้งๆที่ไม่กินหวาน. เลยสงสัยตัวเองวันนั้นไปเที่ยวกับแฟนเลยตรวจค่ะสรุปท้องจริงๆ ก่อนหน้านั้นก็เดินเที่ยวปกติ รู้ตัวจริงๆแค่2วันเท่านั้น เพราะวันถัดมาปวดท้องมากมีเลือดออก ลางานครั้งวันไปหาหมอ ตามสิทธิ์บัตรประกันสุขภาพ ศูนย์ที่มีชื่อเป็นที่แรกไม่รับบอกให้มาพรุ่งนี้ เลยโทรหาโรงพยาบาลที่2ทีีมีชื่อไม่รับอีกเพราะจะให้ไปที่ศูนย์แรกถ้าจะมาต้องให้ที่ศนย์ส่งตัวมา เลยไปหาหมอที่คลินิค หมอก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ให้คำปรึกษา สุดท้ายเกิน5โมงเย็นเป็นเวลาฉุกเฉิน จึงเข้ารพ.ที่2ได้แต่ก็ไปนั่งรออีกเป็นชั่วโมง ทั้งปวดท้อง ทั้งหิวทั้งเครียด กลัวไปหมด สุดท้ายหมอให้นอนรพ.และบอกว่าต้องขูดมดลูกนะให้อดอาหารรวมทั้งน้ำแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปขูดกว่าจะกินข้าวกินน้ำก็เที่ยงของอีกวัน แล้วเขาก็เอาเลือดไปตรวจ.รวมทั้งตรวจโรคหอบด้วยอีกนิดนึงค่าในโปรแกรมจะตีว่าเป็นค่ะ นอนโรงพยาบาลไปอาทิตย์นึงก็รู้ผลว่าต้องขูดมดลูก เพราะเด็กไม่โต เสียใจที่สุดในชีวิตร้องไห้แทบบ้า ร้องไห้ทุกคืน และแน่นอนหนูโทษตัวเองๆซ้ำๆว่าทำไมไม่ดูแลให้ดี. และวันที่ต้องเข้าห้องผ่าตัดหมอให้ยาโดยการครอบหน้ากาก เพราะหนูบอกหมอไปว่าถ้าเครียดจะหอบ. หลงจากออกมาจากห้องผ่าตัดคืนนั้นพยาบาลถามว่าคนที่เฝ้าใช่พ่อจริงหรอทำไมเขาไม่รู้ว่าเป็นอะไรเขาถึงมาถามว่าทำไมต้องครอบยา คือเสียใจอีกครั้งที่พ่อไม่เคยเชื่อเลยในสิ่งที่หนูว่าหนูเป็นนะ หายใจลำบากนะ ถึงไม่รู้แบบนั้น ออกจากโรงพยาบาลไม่มีกะใจทำอะไรทั้งสิ้น มันว่างเปล่า ถึงขั้นลาออกจากงาน ตอนแรกคุยกับที่บ้านแล้วเขาโอเค พ่อบอกเลี้ยงได้ ออกมาพักผ่อนก่อนพอถึงวันไปลาออกมีปัญหาจะไม่ให้ออกให้ทำต่ออีกเดือนนึงแต่คือวันนั้นปวดท้องหนักมากเลือดก็ออกอีกต้องเดินไปมา คือเมือร่างกายมันพังไปทั้งตัว สุดท้ายหนูออก กลับมาโดนว่าว่าทำไมไม่อดทนไม่ทำต่อ. จากวันนั้นถึงตอนนี้ปีนึงแล้วค่ะ

ในบางครั้งเวลาทะเลาะกับแฟนหนูบอกเจาตลอดนะว่าคำพูดและท่าทีของเขาให้คิดก่อนจะแสดงออกมาเพราะหนูรับไม่ไหวนะ ไม่ปกติเหมือนคนอื่นๆ คำพูดธรรมดาๆของเขามันทำร้ายควารู้สึกหนูมากค่ะ มันรู้สึกแย่ทุกครั้ง ไม่ใช่แค่กับแฟนหรอกพ่อกับแม่ก็ด้วย หนูยังรู้สึกทุกครั้ง รู้นะคะว่าทุกคนรัก แต่ในความรู้สึกลึกๆ มันรู้สึกไม่ดีเลย รู้ว่าเราน่ารำคาญเรามันแย่ เรามันไม่มีประโยชน์ไม่มีค่า. ทำอะไรก็ไม่สำเร็จทั้งๆที่ในหัวมีธุรกิจมากมายที่สามารถทำได้ แต่โดนห้ามทุกอย่างไม่สนับสนุนซักทาง รู้สึกว่าเรามันน่าเบื่อ ไม่น่าสนใจ ไม่ดูดี ไม่โดดเด่น ไม่มีดีไม่มีความสามารถ ขนาดลูกยังไม่ให้โอกาส ยังไม่มีค่าพอจะเป็นแม่ได้เลย รู้สึกเหมือนอยู่ในห้องมืดๆมีแสงบางๆที่มีหลุมลึกแล้วเราอยู่ในนั้น. แล้วทั้งคำพูดการกระทของทุกๆคนและตัวเราเองมันกดให้เราลงไปลึกลงเรื่อยๆ อยากขึ้นมาแต่ขึ้นไม่ได้ ขอร้องแฟนแล้วว่ารักษาความรู้สึกกันบ้างก็ไม่เคยได้รับกลับมา. ชอบพูดเล่นว่าเพ้อเจ้อ. ว่าสำออย ว่าเราบ้า ว่าน่ารำคาญ มันแย่ค่ะ มันจะร้องไห้ ร้องแรงมาก มือเกร่งกำแน่นไปหมด บางทีก็ชกกำแพงทุบๆ ทุบตัวเองทุบหัวทุบขา จิกหัวตัวเองดึงบ้าง แล้วก็เอาแต่มองตาตัวเองในกระจก รู้สึกผิดกับตัวเองทุกครั้งที่ทำแบบนั้น ไม่อยากรู้สึกแย่กับตัวของตัวเองแบบนั้นเลยแต่ไม่เคนห้ามได้ โกรธตัวเองทุกครั้งที่ทำร้ายตัวเอง สุดท้ายก็มานั่งขอโทษมือตัวเองที่ทำแบบนั้น ถามตัวเองว่าเจ็บมั้ย คุยกับตัวเองในกระจกว่าขอโทษนะ. คือมันห้ามไม่ได้จริงๆ. พ่อชอบบอกให้ไปสวดมนต์ไหว้พระบ้างหนูทำไม่ได้ เพราะในหัวหนูมันไม่มีสมาธิเลย ก็โดนว่าอีกว่าไม่เคยทำเลย หนูไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้วไม่ไหวแล้วค่ะมันเจ็บปวด

ขอโทษด้วยค่ะที่มันยาวมากๆ และก็แอบคิดค่ะว่าไม่มีใครอยากอ่านแต่ถ้าคุณหมออ่านมันจนจบหนูขอบคุคุณคุณหมอมากๆนะคะที่รับฟังหนู มันอาจจะมีคำผิดอยู่บ้างต้องขอโทษด้วยนะคะไม่ได้พิมพ์จากคอมพิวเตอร์ค่ะ

27 กุมภาพันธ์ 2561 05:11:58 #2

6 มีนาคม 2561 12:03:08 #3

15 มีนาคม 2561 06:50:57 #4

16 มีนาคม 2561 02:03:28 #5

26 มีนาคม 2561 14:59:34 #6