สิ่งที่คุณทำได้ในตอนนี้คือ "รับฟัง" สิ่งที่ท่านระบายออกมา โดยที่ไม่ต้องไปโต้แย้งว่าถูกหรือผิด หรือบอกว่าท่านคิดไปเองหรือพยายามใช้เหตุผลใดๆ อธิบาย การมีคนรับฟังจะช่วยให้ท่านสบายใจขึ้นได้เยอะครับ

จากนั้นลองถามท่านว่าความรู้สึกที่มันเกิดกับท่านในตอนนี้มันเริ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มันมีอะไรที่น่าจะเป็นเหตุมั้ย บางคนอาจตอบไม่ได้ว่าอะไรเป็นสาเหตุ ก็ต้องบอกให้ท่านลองเล่าให้ฟังว่าตอนนั้นมันมีอะไรเกิดขึ้นกับท่านบ้าง ข้อมูลตรงนี้จะช่วยนำทางว่าอาการที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันน่าจะเป็นอะไร

ดูว่าการกินอาหารของท่านเป็นอย่างไร เบื่ออาหารรึเปล่า

ดูว่าอารมณ์ของท่านเป็นอย่างไรเศร้าสร้อย หดหู่ ไม่อยากจะทำอะไรรึเปล่า ท่าทางดูเนือยๆ เหมือนคนไม่มีกะจิตกะใจรึเปล่าหรือว่าตื่นกลัววิตกกังวล ลุกลี้ลุกลน ถ้าเป็นอย่างแรกก็มักจะเป็นเรื่องของอารมณ์เศร้าครับ แต่ถ้าเป็นแบบอย่างหลังจะเป็นเรื่องความวิตกกังวล หรืออาจจะมีทั้งสองก็ได้ก็ต้องดูว่าอะไรมากกว่ากัน

ถ้าท่านมีความรู้สึกเบื่อหน่ายท้อแท้ ถามท่านว่ามันเบื่อมากมั้ย เคยเบื่อจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้วบ้างมั้ย ถ้ามีเบื่อถึงขั้นไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไปด้วย ต้องพาท่านไปหาจิตแพทย์ครับ

ในความเห็นของผม ประวัติแบบนี้ผมนึกไปถึงเรื่องอารมณ์เศร้ามากกว่าครับ ทีนี้ก็มาดูว่าจำเป็นถึงขนาดจะต้องพบหมอมั้ย ถ้าอาการนี้เป็นมานานแล้วและมันรบกวนคุณแม่และคนอื่นๆ ผมว่าการพบจิตแพทย์จะเป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุด แต่ถ้าเพิ่งเป็นมาไม่กี่วันการทำแบบที่ผมแนะนำในตอนแรกจะช่วยได้ครับ แต่ทั้งนี้ต้องดูความรุนแรงด้วยนะครับ แม้จะเป็นมาไม่นานแต่ดูคุณแม่รู้สึกแย่มาก กินก็ไม่ได้ อ่อนเปลี้ยไปหมด ผมว่าไปพบจิตแพทย์จะดีที่สุดครับ

นายแพทย์อุดม เพชรสังหาร