โรคของคนชอบเก็บ-ไม่กล้าทิ้ง (ตอนที่ 2)

โดย วันทนีย์ โลหะประกิตกุล
6 กันยายน 2559
Tweet

โรคนี้มักเกิดกับคนที่มีปัญหาทางจิต (Psychological disorders) เช่น

โรคสมองเสื่อม (Dementia) – ซึ่งทำให้รู้สึกเหน็ดเหนื่อย (Tiredness) และไม่เป็นระเบียบ (Disorganization)
โรคหดหู่ซึมเศร้า (Depression) – ทำให้หมดความสนใจกิจกรรมปกติ ไม่มีสมาธิ และทำให้ไม่กล้าตัดสินใจ
โรคจิตเภท (Schizophrenia) – ที่มีความเชื่อที่ผิดปกติและขาดความเป็นระเบียบ
โรคอารมณ์สองขั้ว (Bipolar disorder) – สามารถเพลิดเพลินกับการจับจ่ายที่มากเกินและไม่สามารถจัดเก็บให้เป็นระเบียบได้
ความบกพร่องในการเรียนรู้ (Learning disability) – ทำให้เกิดปัญหาเรื่องความคิดและความจำ
โรคย้ำคิดย้ำทำ (Obsessive-compulsive disorder = OCD)
โรควิตกกังวล (Anxiety disorder)

อาการของโรคชอบเก็บสะสมของมีตั้งแต่อย่างอ่อนจนถึงระดับที่รุนแรง โดยมีผลกระทบต่ออารมณ์ ความคิด และพฤติกรรม โดยผู้ที่เป็นโรคนี้มักจะเริ่มเป็นตั้งแต่วัยรุ่น ด้วยการเก็บของระเกะระกะไม่มีระเบียบและไม่ค่อยยอมทิ้ง เมื่อโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ก็มักจะเริ่มสะสมของซึ่งไม่จำเป็นต้องใช้ อาการโดยทั่วไป ได้แก่

เก็บของไว้มากเกินไป แม้ว่าของนั้นจะดูไม่ค่อยมีประโยชน์ หรือมีโอกาสใช้ประโยชน์น้อยมาก
หวงของ ไม่ค่อยยอมให้ใครแตะต้องหรือยืม จะรู้สึกเสียดายหากต้องสูญเสียสิ่งของนั้นไป
ห้องหรือบ้านรกรุงรังจนไม่สามารถใช้งานได้ตามวัตถุประสงค์ เช่น ไม่สามารถทำครัวในห้องครัว วางของบนพื้นห้องจนไม่มีที่เดิน เป็นต้น
ทิ้งอาหารเลอะเทอะหรือถังขยะเต็มจนล้นแบบไม่ถูกสุขลักษณะ
เก็บของที่ไม่จำเป็นต้องใช้ เช่น กองหนังสือพิมพ์ วารสาร กระดาษเช็ดปากของภัตตาคาร เป็นต้น
ตัดใจทิ้งของไม่ได้ หรือย้ายของจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งโดยไม่ยอมทิ้ง
เก็บของไม่เป็นระเบียบรกรุงรัง จนบางทีทำให้หาของสำคัญไม่เจอ
มีปัญหาในการจัดการกับกิจวัตรประจำวันอันเนื่องมาจากการผลัดวันประกันพรุ่งหรือไม่กล้าตัดสินใจ
ขี้อายหรือขวยเขิน
จำกัดหรือไม่มีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม (Social interactions)

ตัวอย่างของสิ่งที่เก็บสะสม เช่น