อยู่อย่างไรให้เป็นสุขกับโรคลมชัก: ชีวิต...ที่เปลี่ยนไป

  • โดย ศ.นพ.สมศักดิ์ เทียมเก่า
  • 19 กรกฎาคม 2556
  • Tweet

ตั้งแต่ทราบว่าเป็นโรคลมชัก ชีวิตออยก็แทบจะเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยก็ว่าได้

สิ่งที่ยากที่สุดที่ออยต้องต่อสู้คงจะเป็นเรื่องอาการชัก และผลข้างเคียงจากยา ที่ทำให้ออยเรียนไม่ทันเพื่อนๆทำงานได้ไม่ดี ง่วงทั้งวัน ความคิดช้า ลืมง่าย แต่หลังจากอดทนต่อความง่วงมาได้สักระยะหนึ่ง ก็จะเริ่มชินและไม่ง่วงอีก ทุกวันนี้เรียนหนังสือตอนบ่ายได้ตลอดโดยไม่ต้องดื่มกาแฟเลย บางคนดื่มกาแฟก็ยังหลับ คงเป็นเพราะว่าเราได้ผ่านอุปสรรคช่วงที่ยากที่สุดมาแล้ว พอเจออุปสรรคที่เบากว่า ยังไงเราก็สู้ได้ ออยคิดว่าทุกคนก็ทำได้เหมือนกันค่ะ เพียงแต่ต้องใช้เวลา ตั้งใจ และอดทนไม่ย่อท้อ

แต่สิ่งที่เป็นปัญหาหลักในดำรงชีวิตประจำวันมากที่สุดก็คือ เรื่องขับรถ เพราะชีวิตนักศึกษาแพทย์ที่ต้องออกไปดูคนไข้แต่เช้า บางวันก็ต้องอยู่เวรจนดึก ก็คงไม่อยากรบกวนใครให้คอยรับ-ส่งทุกวัน และเนื่องจากแถวโรงพยาบาลช่วงค่ำๆ จะไม่มีอาหารขายแล้ว ถ้าอยากทานอาหารอะไรก็ต้องฝากเพื่อนซื้อ แต่บางทีก็รู้สึกอยากออกไปดูเองว่ามีอะไรขายที่ไหนบ้าง หรือนานๆทีมีเวลาว่าง อยากไปเลี้ยงกับเพื่อนๆ ก็ต้องรบกวนเขาไปส่งเรา บางทีก็เลยไม่อยากไป เพราะเดี๋ยวจะลำบากเพื่อน แล้วก็กลับมานั่งน้อยใจเหงาอยู่คนเดียว

แม้ว่าตอนนี้การรักษาจะควบคุมอาการชักได้ค่อนข้างดีแล้ว แต่ทุกครั้งที่ออยข้ามถนนก็ยังมีความรู้สึกกลัวอยู่ ออยเคยชักตอนข้ามถนน โชคดีที่คนขับรถสังเกตเห็นความผิดปกติก่อนเลยไม่เป็นอะไร แต่ก็ทำให้ออยเสียความมั่นใจในการข้ามถนน ยิ่งถ้ารถเยอะๆ แทบจะไม่กล้าก้าวขาเลย

ครอบครัวของออยก็เปลี่ยนไปเช่นกัน พอรู้ว่าเป็นโรคลมชัก ป๊ากับแม่ก็เป็นห่วงมากๆโชคดีที่บ้านอยู่ขอนแก่น ช่วงนี้ออยอยู่บ้าน ก็ต้องให้ป๊ากับแม่รับส่งที่คณะฯแพทย์ตลอด ถึงจะเช้าหรือดึกสักเท่าไหร่ก็ยังมารับวันไหนอยู่เวรก็ยังโทรมาถาม กลัวไม่มีใครไปซื้อข้าวเย็นให้กิน เตือนให้ทานยาทุกวัน ดูแลออยตลอดไม่เคยห่าง ขนาดมีธุระที่ต่างจังหวัดก็ไม่ไปพร้อมกัน เพราะต้องมีใครคนใดคนหนึ่งคอยดูแล ช่วงที่เรียนหนักๆ ก็ช่วยอ่านหนังสือ หาเนื้อหาที่ต้องใช้เขียนรายงาน ช่วยอ่านข้อสอบเก่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ป๊ากับแม่จะทำให้ออยมีความสุข หรือช่วยให้อาการชักของออยลดลงได้ ท่านพยายามหามาให้เสมอ

เคยคิดอยู่เหมือนกันว่า อนาคตจะเป็นอย่างไร ออยคจะคอยพึ่งป๊ากับแม่ตลอดไปไม่ได้ สักวันออยก็ต้องเป็นผู้เลี้ยงดูท่าน ต้องทำงาน ออยอยากเป็นหมอ แต่อาชีพแพทย์เป็นอาชีพที่ต้องมีความรับผิดชอบสูง ตอนนี้ออยยังเป็นแค่นักศึกษาแพทย์ เวลาทำหัตถการก็ยังมีอาจารย์ มีพี่ๆ คอยดูแล แต่หลังจากนี้ออยจะต้องทำงานหนักขึ้น นอนดึกขึ้น ยิ่งพอจบไปแล้ว ออยต้องเป็นคนรับผิดชอบชีวิตคนไข้เอง ก็กังวลว่าจะทำได้ไหม หรือออยควรไปเรียนอย่างอื่น แต่ไม่คิดว่ามีอาชีพไหนที่ออยอยากเป็นอีกแล้ว นอกจากการได้เป็นหมอที่ดี ได้รักษาคน เข้าใจคนไข้อย่างแท้จริง ยิ่งได้เป็นคนไข้เองก็ยิ่งอยากเป็นหมอ เพราะเราจะเข้าใจว่าคนไข้รู้สึกอย่างไร ต้องการอะไรบ้าง อยากให้อาจารย์ช่วยเราอย่างไร นี่คือสิ่งที่ออยอยากให้กับคนไข้ในอนาคต

แม้ว่าหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตออยจะเปลี่ยนไป แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนเลย คือ เป้าหมายและความตั้งใจ ออยเชื่อว่าออยต้องหายจากโรคลมชักและเป็นหมอที่ดีให้ได้ ออยโชคดีที่มีอาจารย์หลายท่านที่เข้าใจ ป๊ากับแม่ก็คอยดูแลช่วยเหลือทุกอย่าง ทั้งอาจารย์ พยาบาล เภสัชกร ร่วมกันดูแลเป็นอย่างดี และให้คำแนะนำแก่ออยมาตลอด ออยต้องใช่สิ่งมีค่าเหล่านี้ให้คุ้มค่า ให้ออยได้จบเป็นหมอรักษาคนไข้ เหมือนป๊ากับแม่และอาจารย์ และการเป็นหมอก็มีหลายสาขา ไม่จำเป็นต้องเลือกสาขาที่ต้องอยู่เวรทั้งคืน หรือทำหัตถการเสี่ยงต่อชีวิตคนไข้ก็ได้ เราอาจจะไม่ต้องทำงานมาก ไม่ต้องมีเงินมากแค่ได้พักผ่อนและมีเวลาดูแลตัวเองก็พอแล้วค่ะ