หลงตัวเอง (ตอนที่ 3 และตอนจบ)

โรคหลงตัวเองสามารถวินิจฉัยได้จาก

สำหรับการรักษาจะใช้การพูดคุยที่เรียกว่า จิตบำบัด (Psychotherapy) เช่น

เรียนรู้ที่จะมีความสัมพนธ์ที่ดีกับผู้อื่น
เข้าใจถึงสาเหตุของอารมณ์และแรงผลัก (Drive) ที่จะเอาชนะ ไม่ไว้ใจผู้อื่น หรือบางทีก็ดูหมิ่นตัวเองและผู้อื่น

และเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงนิสัยเป็นเรื่องที่ยาก ดังนั้นจึงอาจต้องใช้เวลาหลายปีในการรักษาในเรื่อง

การยอมรับ การรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้อื่น และการประสานงานกับเพื่อนร่วมงาน
ระลึกและยอมรับความสามารถที่แท้จริงของตัวเอง เพื่อที่จะสามารถยอมรับคำวิจารณ์และความล้มเหลวได้
เพิ่มความสามารถในการเข้าใจและควบคุมอารมณ์ตัวเอง
เข้าใจและอดทนต่อสิ่งที่มากระทบต่อการยอมรับนับถือตนเอง (Self-esteem)
ปลดปล่อยความต้องการในการที่ไม่สามารถบรรลุเป้าหมายได้ และยอมรับถึงสิ่งที่ตัวเองสามารถทำได้

ปัจจุบันยังไม่มียาเฉพาะที่ใช้ในการรักษาโรคหลงตัวเอง มีแต่ยาที่ใช้รักษาอาการซึมเศร้าหดหู่ คลายกังวล นอกจากนี้ผู้ป่วยอาจดูแลตนเองได้ด้วยการ

เปิดใจให้กว้าง – เน้นที่ผลของการรักษา
ปฏิบัติตามแผนการรักษา – ทำตามตารางการรักษาแม้ว่าบางครั้งจะรู้สึกท้อก็ตาม
เรียนรู้เกี่ยวกับโรค – เพื่อเข้าใจถึงอาการ ปัจจัยเสี่ยง และแนวทางการรักษา
รักษาอาการติดยาหรือปัญหาสุขภาพจิตอื่นที่เป็นอยู่
เรียนรู้ที่จะผ่อนคลายและจัดการกับความเครียด – เช่น การทำสมาธิ โยคะ ไทเก็ก
เน้นไปที่เป้าหมาย – เตือนตัวเองเสมอว่า เราสามารถแก้ไขเรื่องความสัมพันธ์ที่แย่และมีชีวิตที่มีความสุขมากขึ้น

เนื่องจากเราไม่ทราบถึงสาเหตุที่ชัดเจนของโรคหลงตัวเอง ดังนั้นเราจึงยังไม่รู้ถึงการป้องกันโรคนี้ได้ แต่สิ่งที่ช่วยได้ คือ

แหล่งข้อมูล:

blog details