blog details

บอกเล่าเก้าสิบ ตอนที่ 15: ยาวิเศษ

• โดย ศ.นพ.สมศักดิ์ เทียมเก่า
• 3 ตุลาคม 2557
• Tweet

เมื่อมีการเจ็บป่วยเกิดขึ้น ไม่ว่าโรคใดๆ ผู้ป่วยและญาติก็จะพยายามหายามารักษาผู้ป่วยเพื่อให้อาการหายจากโรค ยาก็มีตั้งแต่ซื้อตามร้านขายยา ซึ่งประเทศของเรา ร้านขายยาก็มีจำนวนมาก มีความสะดวกสบายในการเข้าถึง หรือพบแพทย์เพื่อให้แพทย์ตรวจรักษาและจ่ายยาที่เหมาะสมกับโรคให้ ปัจจุบันยังมีการขายตรงอีก ซึ่งจะมีผู้ขายหรือตัวแทนไปหาผู้ป่วยถึงบ้าน ส่วนใหญ่ของผู้ขายผลิตภัณฑ์ก็เป็นคนรู้จักกัน จะมีผลิตภัณฑ์เสริมอาหารหลากหลายชนิดมาให้ผู้ป่วยเลือกซื้อ ผลิตภัณฑ์เสริมอาหารหรือที่คนทั่วไปเรียกว่าอาหารเสริม ไม่ใช่ยาครับ จึงไม่มีการควบคุมโดยองค์การอาหารและยา (อย.)

ผลิตภัณฑ์เสริมอาหารนี้จะมีสรรพคุณที่ฟังแล้วน่าซื้อใช้อย่างยิ่ง เพราะดีไปหมด ไม่ว่าโรคอะไรก็หาย ผมมีผู้ป่วยหลายรายเป็นโรคอัมพาต จำเป็นต้องได้รับยาต่อเนื่องและทำกายภาพบำบัด แต่ผู้ป่วยจะไม่สนใจต่อยาที่ผมให้ ไม่ยอมทำกายภาพบำบัดเลย เพราะเชื่อว่าการได้ทานยาที่มีคนมาขายถึงบ้าน เป็นยาที่ดีที่สุดเพราะราคาแพงมาก มีทั้งน้ำผลไม้ขวดเป็นพันบาท ยาบำรุงอีกเป็นสิบๆ ชนิด ดังนั้น ต้องหายดี ไม่ต้องทำกายภาพบำบัดหรือทานยาของหมอ

ความเข้าใจผิดแบบนี้มีมากในปัจจุบัน เพราะมีการโฆษณาชวนเชื่ออย่างมากในสื่อต่างๆ ทั้งวิทยุชุมชน ทีวี อินเตอร์เน็ต เอกสารต่างๆ ที่สำคัญ คนที่มาขายผลิตภัณฑ์เหล่านี้ก็เป็นคนรู้จักในชุมชนทั้งสิ้น เช่น เพื่อน ลูกเพื่อน เจ้าหน้าที่ในชุมชน รวมทั้งครู ด้วยเหตุนี้จึงเกิดความเชื่อและความเข้าใจผิดๆ ได้ง่าย

ผลเสียที่เกิดขึ้น คือ ผู้ป่วยไม่ทานยาที่แพทย์จัดให้ ขาดการดูแลตนเอง เพราะใช้แต่ผลิตภัณฑ์ที่ซื้อมาในราคาแพง บางรายซ้ำร้ายไปอีก ใส่เสื้อเพิ่มความแข็งแรง นอนที่นอนไฟฟ้าและอื่นๆ ที่พิสดารมากขึ้น

ทุกวันผมต้องคอยให้คำแนะนำว่าสิ่งต่างๆ เหล่านั้น ผมเปรียบเหมือนเครื่องประดับ ถ้าใช้แล้วดีก็ดี แต่การรักษาหลักหรือสิ่งที่จำเป็นคือ การพบแพทย์ ทำกายภาพบำบัด ทานยาให้สม่ำเสมอกับการปรับพฤติกรรม ออกกำลังกาย พักผ่อนให้พอ ไม่เครียด สิ่งเหล่านี้ต่างหากคือยาวิเศษ